غزل 369 - حافظ - ما ز یاران چشم یاری داشتیم

ما ز یاران چشم ِ یاری داشتیم، خود غلط بود آنچه ما پنداشتیم، تا درخت ِ دوستی بر کی دهد، حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم، گفت و گو آیین ِ درویشی نبود، ور نه با تو ما.